Lamento — Remco Campert

Hier nu     langs het lange diepe water
dat ik dacht dat ik dacht dat je altijd maar
dat je altijd maar

hier nu     langs het lange diepe water
waar achter oeverriet achter oeverriet de zon
dat ik dacht dat je altijd maar altijd

dat altijd maar je ogen     je ogen en de lucht
altijd maar je ogen en de lucht
altijd maar rimpelend     in het water rimpelend

dat altijd in levende stilte
dat ik altijd zou leven in levende stilte
dat je altijd maar     dat wuivend oeverriet altijd maar

langs het lange diepe water     dat altijd maar je huid
dat altijd maar in de middag je huid
altijd maar in de zomer in de middag je huid

dat altijd maar je ogen zouden breken
dat altijd van geluk je ogen zouden breken
altijd maar in de roerloze middag

langs het lange diepe water     dat ik dacht
dat ik dacht dat je altijd maar
dat ik dacht dat geluk altijd maar

dat altijd maar het licht roerloos in de middag
dat altijd maar het middaglicht je     okeren schouder
je okeren schouder altijd in het middaglicht

dat altijd maar je kreet     hangend
altijd maar je vogelkreet     hangend
in de middag     in de zomer     in de lucht

dat altijd maar de levende lucht     dat altijd maar
altijd maar het rimpelende water     de middag     je huid
ik dacht dat alles altijd maar     ik dacht dat nooit

hier nu langs het lange diepe water     dat nooit
ik dacht dat altijd     dat nooit     dat je nooit
dat nooit vorst     dat geen ijs ooit het water

hier nu langs het lange diepe water     dacht ik nooit
dat sneeuw ooit de cipres     dacht ik nooit
dat sneeuw     nooit de cipres     dat je nooit meer

Jef over 'Lamento'

"'Brief aan mijn lief, zou het kunnen zijn, of sinds kort aan mijn vrouw.' Op zichzelf al een gedicht waard, zo’n titel.

Het hakt er in, zo’n ongeneselijke ziekte die drie maanden geleden zich presenteert. Alles verandert, zoals ik meesmuilend soms lachte met artiesten die – na de eerste boreling of bij de eerste zwangerschap – een hele show konden maken rond het thema van offspring: “What the fuck? Er is meer!”, dacht ik steeds.

Meer? Er is nu minder en minder.

Arenberg vroeg me de beste en mooiste gedichten te benoemen. What the hell! Onbegonnen werk. Mijn huis staat vol en nog steeds moet ik die grote maanlandingsstap nemen om te sorteren, te kiezen, te betasten, te proeven...

Hét grote voordeel dat ik wel heb, als programmator in de sector, is dat ik het live event kan kiezen. En dat, waarde meisjes, heren en hen, dat is zo’n groot voordeel van mijn job geweest: een beoordeling op basis van zichtbare capaciteit en niet op basis van opgepoetste schijnheiligheid, tegenwoordig zo mooi “fake” benoemd.
Ga kijken en luisteren naar wat zich presenteert op diverse podia qua woord en geniet van gelijkgestelde zielen. Kus Stijn Vranken met zijn Ezels, één na één, en neem u tijd.

Opsomming van de beste? No f*cking way! Moet ik Jan Ducheyne minder inschatten, wenend met zijn migratiegedicht, ’s nachts aan Bozar, dan een PJ Harvey-gedicht? Vraag me dat niet.

Wat zijn ze goed, onze dichters die als dichters door het leven gaan. Er zijn er met één memorabele zin (‘Ik heb niet één trein gemist, ik heb alle treinen gemist’) en er zijn er met een oeuvre om U tegen te zeggen.

Toevallig kies ik Remco Campert als favoriet, vandaag...

De man, vooral de man speel ik. Bij enkelen heb je dat, die nabijheid van grootsheid en die eerlijkheid als een bescheiden, doordeweekse man. Trouwens, wees niet bang, veel dichters zijn geknakte zielen en gooien maar graag heel hun leven aan je voeten.

'Lamento 'van Remco Campert. Mijn keuze vandaag, 31 januari 2024.

Jef Staes
kAnkerman"

Jef bezorgde de vrienden van De Studio voor Poëzieweek 2024 ook een gedicht van zijn eigen hand. Nog even te bewonderen aan hun gevel in de Maarschalk Gérardstraat in Antwerpen:

Foto Jef © Kris J.Y. Verdonck