Bruno Vanden Broecke wordt 50. Hij staat al 25 jaar op de planken. Feest, dus! Hij speelt vijf van zijn monologen van de laatste 25 jaar integraal aan elkaar. Op één dag, op één podium.

Bruno Vanden Broecke over 'Bruno, De Marathon'

We gaan eens zot doen.

Dus: de aanleiding was 50 jaar leven en 25 jaar spelen. Het oorspronkelijke plan was om vijf monologen opnieuw op te voeren, eentje per avond.

En toen deed een vriend van mij een Wat Als-ke.

"En wat als ge ze nu achter mekaar doet?"

— "Euh, hoe bedoelt ge?"

"Wat ik zeg. Alle vijf op één dag?"

— "Een monologen-marathon?"

"Ja, met eten en al?"

We gaan eens zot doen.

En als er op dat punt nog anderen ineens mee zot gaan doen - jawel, Arenberg! En jawel, KVS! - dan kan je dus niet meer terug.

Vijf op een rij, met eten bij.

'Jan, Mijn Vriend' (2002) is het eerste stuk dat ik met Raven Ruëll maakte. Hij schreef, ik speelde en het was koekenbak. Het vertelt over een jongen, Bruno, en zijn vriend Jan.

'Socrates' (2015) is vintage Stefaan Van Brabandt: een filosofisch en verraderlijk luchtig portret van onze grootste filosoof.

'Klink.' (2023) schetst het laatste avondmaal tussen vijf mensen die tot elkaar veroordeeld zijn in een gerechts-psychiatrische instelling.

'Para' (2016) is een knaltekst van David Van Reybrouck die het offer belicht dat soldaten brengen als ze na een missie thuiskomen en merken dat ze nooit meer dezelfde zullen zijn.

En David's 'Missie' (2007), een stuk over witte pater André uit Congo die een lezing geeft over zijn leven, zit al jaren in mijn hoofd en mijn hart, en zal daar nooit meer uit verdwijnen.

Dat zijn ze.

Vijf in totaal.

Zoals mijn grootmoeder zei: "Ne fermen boterham is beter als een toastje".

Ik hoor het je denken: "Heeft die Bruno ze nog wel alle vijf op een rijtje?".

Eerlijk? Ik weet het niet.

Het zal blijken op 28 september 2024.

Feestelijk wordt het sowieso.

En in elk geval speciaal.

Welkom allemaal!

Bruno