Er zijn in België 3.933 personen die een misdrijf hebben begaan. Strafbare feiten hebben gepleegd. Maar zij krijgen daar geen straf voor. Zij hebben namelijk een 'geestesstoornis'. Deze mensen worden geïnterneerd. Voor onbepaalde tijd. Hun vermoedelijke vertrekdatum wordt bij aankomst provisoir vastgelegd op het jaar 9999. We mogen die internering geen straf noemen. Het woord 'straf' geldt alleen voor mensen die een 'delict' begaan, dat hen kan worden 'toegerekend'. Internering is een verplichte behandeling.

In 'KLINK.' deelt zo'n behandelaar zijn ervaringen met deze ontoerekeningsvatbare mensen. Mensen die in de laatste fase voor -in de rechte lijn naar- hun voorlopige vrijlating zitten. Maar die lijn is allesbehalve de laatste. Of recht. Hoe beleven zij hun internering? Is er echt een verschil tussen een gedwongen behandeling en een straf? Is 'buiten' écht buiten?

Annemie Morbee schrijft en werkt met geïnterneerden. Vanuit haar verbondenheid met de wereld van het ontoerekeningsvatbare zocht ze Bruno Vanden Broecke op en leidde hem rond in een labyrint vol verhalen en mensenlevens, stemmen uit het vagevuur. Onder de regie van Raven Ruëll ontstond zo 'KLINK.', een theatraal egodocument. Een licht, maar rauw samenzijn. Met weinig franjes. Een voorstelling die de kortste weg kiest naar je hart.

In de pers

"Niet voor niets wordt Bruno Vanden Broecke in de pers 'de koning van de monoloog' genoemd. Het genre heeft voor de man geen geheimen, en ook 'KLINK.' getuigt daarvan", Cutting Edge (★★★★).

"Never change a winning team. Dat weten ook regisseur Raven Ruëll en acteur Bruno Vanden Broecke. 'KLINK.' is hun elfde samenwerking. Opmerkelijk sober én sterk. (...) Met niets in de handen en de zakken slaat Van den Broecke erin je aan zijn lippen te laten hangen en stuurt je uit het theater, en ‘den blok’, met veel meer kennis van zaken én begrip voor de mensen die verwikkeld zitten in die zaken", Focus Knack (★★★★).